Dluższą chwilę mi zajęło podjęcie tej decyzji, ale w końcu jest. Po urlopie redukuje etat, dzięki czemu będę miała szansę rozkręcić pracę w domu. To jeszcze nie czas, by całkowicie rezygnować ze spokojnej stabilizacji umowy o pracę, ale robię pierwszy krok.
Wszystko w moich rękach :)
4:46 - za mną już dziesięć godzin pracy. Przede mną jeszcze dwie. Piję kolejny kubek imbirowej herbaty. W głowie kręci się ze zmęczenia i od tłukącej się tam od dłuższego czasu myśli - nie dam tak dłużej rady.
Organizm się broni.
W dni pracujące popołudniami zaczynają się migreny. Braknie siły na pasje, choć do niedawna, by robić to, co lubię, potrafiłam zarwać kolejną, teoretycznie wolną noc. Po powrocie do domu kładę się i nawet jeśli zbudzę się wcześniej, to fizycznie nie mogę wstać, bo ciało mam ciężkie jak kamień
Ile jeszcze?
Zacznijmy od tego, że praca w nocy kompletnie rozwaliła mój zegar biologiczny. Kiedyś godzina ósma rano była idealną, by wstać. Dziś o dziesiątej to ja zmartwychwstaje... za to obudzić się o piątej, na godzinę, i nie móc zasnąć. Tak...
W związku z tym cierpię na chroniczne niewyspanie, chodzę poirytowana. Przed drugą kawą na ogół nie rozumiem, co ludzie do mnie mówią, a moja cierpliwość przypomina naciągniętą do granic możliwości cięciwę łuku.
I w ten krajobraz wpisuję się moja kocica. Stworzenie uparte, pełne charyzmy i stanowczości. Zupełnie jak właścicielka. Hy hy.
Kocica zwykła w nocy buszować po pobliskich łąkach, a rano przybywać na śniadanie. Niestety, nie posiadamy drzwiczek dla kotów, więc kiedy waćpanna wróci, zaczyna miauczeć pod oknem. Głośno. Wściekle. Wytrwale.
Na ogół wraca około 10-11. Dziś zrobiła wyjątek i o 6:30 zaczęła się awanturować, a ja doszłam do wniosku, że przeczekam. W końcu kiedyś jej się znudzi. Pójdzie łapać wróble.
Jasne.
Pierwsza poddałam się ja.
O 7:30...
No właśnie.
Kiedy już wpadłam w rytm nowego mieszkania, poczułam się tu jak w domu. Znalazłam przedszkole w pobliżu i dopasowałam się z pracą... dostałam informacje, że mieszkanie idzie na sprzedaż.
Może nie będzie to dziś i nie jutro, ale od tej pory muszę się liczyć z tym, że czeka mnie szukanie czegoś nowego i przeprowadzka. A wcześniej - obcy ludzie wpadający na oględziny lokalu.
A liczyłam na dłuższy okres spokoju i stabilizacji...
Są rzeczy, które wydają mi się oczywiste.
Że po nocy wstanie dzień, że po zimie przyjdzie wiosna, że 26 maja nazrywam bzu dla mojej Mamy.
I najważniejsze. Że wrócę do domu, do dzieci, gdy minie moja zmiana w pracy, czas zakupów czy spotkanie z koleżanką.
Raz jeden się zdarzyło, że nieprzewidziana sytuacja zatrzymała mnie dłużej w pracy, podczas gdy z dziećmi była tylko niania. Ona sama powinna już wychodzić, by zdążyć że swoimi planami. Nie do opisania jest frustracja, strach, wściekłość niemal... I ulga, gdy spóźniona o godzinę mijałam się w drzwiach z Nianią, i słyszałam ciche: "Maluchy jeszcze śpią."
Ja zdążyłam, zanim się obudziły.
Tymczasem innej młodej Mamie się nie udało. Wczoraj wieczorem powinna była odebrać córkę, a jeszcze teraz jej telefon milczy, bliscy szukają jakiejkolwiek wskazówki.
Nie znam tej kobiety, a jednak jak szalona odświeżam kanał na fb, czekając na jedno słowo: "wróciła". Nie mieści mi się w głowie, by mogła nie dotrzeć z własnej woli...
